Шынымен де осынау атағы жер жаратын адамдар кімдер? Олардың не артықшылығы мен ерекшелігі бар? Мүмкін олардың екі емес, төрт төзі бар шығар?.. Міне осындай сауалдардың кейбір адамдардың ойын жаулап алғаны жасырын емес. Әсіресе, Заңнан, саясаттан бейха- бар бұқара халық «Депутат келе жатыр» десе өре түрегелетіні бар. Ең күлкілі әрі аяныштысы, олар келетін кезде әкім қаралардың алдына жан салмай зыр жүгіріп, халықтың жағдайын жұмақтағыдай көрсеткісі келеді. Шын мәнісінде солай олай жасау кімге пайда, кімге зиян? Қарапайым, жалпақ тілмен айтқанда депутат – қара халықтың биліктегі өкілі. Яғни өзіміздің таңдап алған көшбасшымыз. Ендеше, неге ол келгенде өтірік айтып, жүнімізді сыртқа қампайтып көрсетуіміз керек? Одан шенеунікке не пайда. Керісінше, неге оның келгенін пайдаланып, шешуін таппай тұрған мәселелерді алдына жайып салмасқа. Ақыры, халықтың атынан сөз сөйлеуге құқық алған екен, елдің игілігіне жұмыс жасасын. Анда-санда төбесін бір көрсетіп, аяқ босатып кеткенінен сайлаушыларға да, әкімге де, өзіне де пайда жоқ. Бірақ оны мойындау онша оңай болмасы анық. «бәрі керемет, бәрі жақсы» дегеннен ештеңе де өзгеріп қалмайды. Бірақ, таяқтың екі ұшы бар екенін де жадымыздан шығармағанымыз абзал. Қазақ десе өзімізге тиеді, біз жуаспыз. Жуас болғанда өзгеге ба- рып соқтығыспайтын, ұрыстан аулақ жүретін жуастық емес, бастық пен әкім-қараларды көре қалсақ шулап жүріп мәселемізді айта алмай қалатын жасықтық. Қаншама уақыт табан тоздырып, бірнеше есікті аттап бітіре алмай жүрген тірлігімізді айтып салудың орнына күңк-күңк етіп, аузымызға құм құйылады да қалады. Тіпті арамыздан көлгірсіп, мақтау айтып шыға келетін жағымпаздар да табылып қалады. Бұдан кейін депутаттың өзі де «мен талай тірлік тындырып жатыр екенмін, маған халқым риза» деген тоқтамға келеді. Ал, әкім-қаралардың жасаған тірлігін айтсаң, таза комедия. «Депутат елді аралайды» дегннен бастап, онымен кездесуге баратын адамдарды түгендеп, кімнің не сөйлеп, қандай сұрақ қоятынына дейін шешіп қояды. Содан кім жақсы, әкім жақсы деген атақ алып кете барады. Ал сахнаның артында етегі жасқа толып, көздері жәутеңдеген халық қалып қоя береді. Кейбір кездесулерде жарыссөзге шыққан азаматтардың депутатқа ашықтан-ашық әкімнің жұмысына көңілдері толмайтынын айтып салғанының да куәсі болғанбыз. Дәл сондай кезде әкімнің суретін түсіріп алсаң, қорқынышты фильмдердегі ең аянышты сәттегі адамның түріне ұқсайды. Бұл мақаланы жазудағы мақсат депутатқа немесе әкімге тиісу емес. Сәйкесінше олардың намысын оятып, халықтың игілігі үшін жұмыс жасауларына септігімізді тигізу.
