Жиырмадан жаңа асқан бір қыз: «Біраз қалаларға барғансың ғой, Түркістанды көрген шығарсың, қандай қала?» – деп сұрады. Енді қазақтың рухани астанасы дейтінін айтып, Яссауиге көшейін деп жатсам: «Жоқ, былай, адамдары, салты, көзқарасы қандай? Жұмыс табу жайы қалай?» – дейді. «Әй, оны неге сұрадың, сол жақта тұрайын деп пе ең?» – дедім.
Сөйтсем: «Түркістанның жігіті сөз салып жүр», – дейді қипақтап. Ай, бір күлейін. Зерттеуінің мәнісін түсінгесін: «Қызық екенсің ғой өзі, сен жер таңдама, жар таңда. Жаныңнан жырақтамайтын өз адамыңды тапсаң, Барсакелместің өзі жұмақ боп кетеді. Шешем туған ауылының сайлаған депутаттығын тастап, сор топырақ пен аңызақ желді де Көкем үшін махаббат көріп кеткен», – дедім.
Күлімдей басын изеп: «Шынында солай екен-ау...» – деп қояды. Айтпақшы: «Түркістан – күшті қала, ондағы өз ұлтыңның жігіттері онан да күшті!» – дедім ғой солтүстіктің «Сарғалдағына». Мәз боп қалды.
(с) Айдана Шотбайқызы
