«Бала өмірдің базары» деген дана халқымыз. Жер бетіндегі жұмыр басты әр пенденің ер жеткеннен кейінгі арманы жанұя құрып, ұрпақ тәрбиелеу, ісінде алға озу, ілгерілеу, даму десем артық айтқандық болмас. Әлбетте, адам бар жерде қоғам бар, қоғам бар жерде түрлі проблема, қуаныш пен қайғы да бар. Соның ішінде түрлі себептерге байланысты әкесінен я болмаса анасынан айырылып, немесе ол екеуінен тірідей не өлідей айырылып, жетім болып қалған балалардың мәселесі де күн тәртібінің жоғары жағында тұр. Менің ойымша кішкентай жетім сәбилердің өмірлеріне қатысты мәселелер жөнінде шешім қабылдауға ешкімнің де құқығы болмауы керек. Олар кәмелеттік жасқа дейін мемлекеттің, қала берсе өзіміздің қоғамдық ұйымдарымыз бен жанашыр азаматтардың қамқорлығында болуы керек. Кәмелеттік жасқа келіп, өзінің болашағы туралы шешім қабылдауға ақылы, білімі толыққанды жеткеннен соң өзі білсін. Біз соңғы 18 жылда 10 мыңға жуық жетімді шетелге жөнелттік. Олардың бәрі бірдей барған жерінде бақытты болып жатыр деу адасушылық. Мәселе, тек жеген-ішкенімен, кигенімен бітпейді ғой. Олар өзінің елінен, туыстарынан, мәдениетінен, ұлттық санасынан т.т. айырылуда. Бұған шешім қабылдауға тек сол балалардың өздері ғана құқықты. Басқаларға айта салу оңай, сол айтушылар неге өз балаларын шетелдіктерге тапсырмайды, бәрі дұрыс болса, бәрі керемет болса???
